zor iştir vesselam. iki yıldır içinde bulunduğum, yeri geldiğinde kahreden.
dışarıda sarmaş dolaş çiftleri görür burukluğunu yaşar, yalnız yatağa girip yalnız uyanır, onsuz yemek yer, o yokken onla konuşursunuz.
yokluğu büyük eksikliktir, tek bedende iki kişi yaşamaya ama daha çok onu yaşamaya başlarsınız..
ve yine araya giren kilometreler ilk bağırış çağırışa, ilk kavgaya sebep olur.
bir ayın sonunda dolu gözlerin baktığı kapı açılınca tekrar aşık olmuşsunuzdur, hiçbir şeyin önemi yoktur sadece o ve kokusu vardır..
özlemek iyidir özlendiğini bilerek. her şeye rağmen her zorluğa değer..
tekrar her gün aynı odanın havasının solunacağı günler için sürekli geri sayım halinde ama sabırla bekletir..
ha unutmadan uyku falan bırakmaz bu saate kadar düşündürür, fotoğraflara baktırır..
