Kuzenimin ölümden döndüğü o gün yaşadığım duygu yoğunluğu. Herkesin ölür diye beklediği, umudunu kestiği o anda hayata geri dönmüştü. Demek ki bir şeyin gerçekleşmesi için inanmak gerekiyormuş, son ana kadar ümidi elden bırakmamak gerekiyormuş.
Ne diyordum, işte ben böyle ona bir şey olmasın aramıza geri dönsün diye dua ederken, birden bir haber, veeee kuzenim kurtuldu. Artık hayattaydı, bizimleydi, bizim gibi yemek yiyor, konuşuyor, yaşıyordu. Her şey aynı gibi gözüküyordu ama aslında farklı olan bir şeyler vardı. Artık hayata daha da bağlıydı, daha sık şükrediyordu, herkese sevgisini bıkmadan söylüyor, herkes ona bıkmadan sevgisini belli ediyordu.
Mutluluktan ağlamak, gözyaşlarına boğulmak, mucizeden ve mucizelerden ümidi kesmemek, her şeyin boşuna olduğu, sevginin ve doğrunun vücud bulduğu o günde, kalp ve zihnin birbirine girdiği insanın kendinden geçtiği o duygunun, o hissin yaşandığı o an, pahabiçilemez, tarif edilemezdir.
Mutluluktan ağlamak, bazen sadece gözyaşı dökmek değildir. O anı yaşamak, o mutluluğu kabul etmek, o olayın getirdiği gerçekleri benimsemektir.
