bende böyleydim lise yıllarında. hoş mezun olalı 2 yıl oldu ama olsun. kiloluydum biraz, gözlüklü ve sivilceli. karizmatik duruşum yoktu, ama aklım vardı. kendime has bir duruşum vardı. tek anlaşabildiğim sınıfın en önce oturan inek kızlardı. onlarla da sadece dersler hakkında konuşurduk. çok ders çalışmazdım ama başarılıydım. diğer kızlara yaklaşırdım uzak dururlardı. küçümser davranırlardı. bir kere damarıma basmışlardı bir tanesine laf sokmuştum ben * sonra dayak yedim tabi. o zamana kadar sosyal biri değildim pek. kuzenlerim gezdirirse çıkardım dışarı. *
lise sonda staja başladım. orada gördüm hayatı diye bilirim. bir abla vardı sağolsun aldı beni oturdu konuştuk baya. kendime getirdi beni adeta. tabi kız arkadaşım olmamıştı hiç orasıda bir gerçek. acı bir kayıp değil bu. bence çok onurlu bir davranış. çünkü hayatın uçkurundan ibaret olmuyor. tek iyi olduğum bir konu vardı organizasyon. okulun bütün organizasyonları yapardım ama gitmezdim. bizim sınıftakiler hariç kimse bilmezdi benim yaptığımı. sınıftakiler söylese de inanmazlardı zaten. okul balosu düzenledim, mecbur gittim 1 saat kaldım eve geldim. alay konusu olmuştum. * sonra okul bitti. işe hayatına girdim. dışarıdan okuyorum. bir kıza aşık oldum ilk defa. konuşmaya gittim tersledi beni sağolsun. biraz oturup düşündüm ve değiştim. gözlükleri çıkartıp lens aldım. biraz kilo verdim. spor yaptım, vücut hatlarım belli oldu en azından. kıyafetlerime önem vermeye başladım. tek değiştirmediğim olay düşüncelerim oldu ve insanların önce fiziksel özelliklere geldiğini acı bir şekilde anladım. ben hayatımdan memnunum şuan. dışarıdan görenlerle konuşmaya başlayınca daha çok büyüleniyorlar. böyle erkekler hala varsa kasmayın kendinizi, siz böyle daha iyisiniz.
