çocuk aklıyla küçük yaşlarda yapılan, ama şimdiki akıl o zaman olsa kesinlikle yapılmayacak şerefsizliklerdir. yavru bir kedim vardı, çokta severdim minik yavruyu pek sevimliydi. şimdi kendisine çektirdiklerim aklıma geldikçe hala üzülürüm ve ne malmışım derim:
bu kedicik pek bir sırnaşıktı, bana da çok alışmıştı. odanın ortasında otururken yanıma falan gelirdi ders çalışırken, rahat vermezdi. ben de bunu bir keresinde sivri zekamla elbise dolabının gözüne kitlemiştim dersim bitene dek. tabi kedilerin de oksijen ihtiyacı olduğu gerçeği karşısında hayvancağız kimbilir kaç saat o karanlık, küçücük gözde işkence çekmişti benim yüzümden. bir keresinde de yine olayın kahramanı ben ve minik kediciğim bahçedeyiz. hayvancağızı alıp alıp havaya fırlatmıştım, kediler dört ayak üzerine düşer tezini kanıtlamak istercesine. neden minik şeye bunları yaptım hiçbir fikrim yok. karıncalara yaptığım şerefsizlikler konusu da var ama daha fazla anlatıp kendimden iğrenmek istemiyorum. bu kadar yeter bence. şimdi bunları düşündüm yine üzüldüm gece gece ama çocuktuk işte. zaman geriye dönse hiçbirini yapmazdım bugünkü aklımla. bu kadar günah çıkardım yeter bence.
