otogardan biletimi alıp eve öyle gitmiştim. bir kaç kelime söyleyecektim... fazlasına gerek yoktu. oda "ben yarın gidiyorum" olacaktı. eve gittigimde kanepeye oturmuş, her zamanki gibi bir bakış attı, hoşgeldin evladım der gibiydi. askerden yeni gelmiş evladına sarılamamıştı bile doya doya. oturduk... bir süre onu izledim sadece. o yanlız adamı. bütün sıkıntılarını artık içine atmaya başlamış olan adamı izledim. annem gitigi günden beri yanlızdı o koca adam. çayı çok severdi, kardeşime "bir çay koyda içelim" dedi. çayı içerken "ben yarın gidiyorum" dedim. bir şey demedi, diyemedi. konuşulacak yerde caresiz susmak vardırya, ha işte onu yaşıyordu resmen babam. biliyordu evladının gitmesi şuan için en iyi çözümdü. ben gittim. bir seher vakti memleketimden yola çıktım. hiç kimsemin olmadıgı bir beldeye. ama hala babamın o günkü hali içimde bir kor gibidir, desem yüregi yakan bir ateş. arayamıyorum onu... çünkü aradıgımda göz yaşlarımı tutamıyorum. neden sonra ögrendim ki, babam dört senedir her gece yatagından kalkıp balkonda gizli gizli benim için aglarmış. benim için lan!!! benim gibi bir adam için aglarmış.
keşke yanında olsamda "baba aglama yeter" diye bilsem. eger babanız, anneniz yanınızdaysa gidip sarılın. ben yapamadım. bazı şeyler için geç kalmayın.
baba candır lan.
bunları niye yazdım bilmiyorum. yanlızlıgı iliklerime kadar hisettigim şu anda her halde.....offfffff. kısaca babamı çok özledim lan.
babalarınızı sımsıkı yakalayın ki gitmesin. sizleri terketmesin.
