maneviyatın önemli olduğunu vurgulayan bir kavramdır. birşeyi yitirdiğinde onu koyabileceğin yer varsa ve dilediğinde görebiliyorsan, manevi varlığını orada hissedebilmeni sağlayan bir durumdur. ruh bedenden ayrılıyor olabilir, o toprağın altında kalan kemik yığını da olabilir ama kabir işi bambaşka bir kavramdır.
bir hadiste şöyle der: Hz. Peygamber, "Kabirleri ziyaret ediniz. Çünkü kabirleri ziyaret, size âhireti hatırlatır" buyurmuştur (ibn Mâce, Cenâiz, 47)
orada ruhu olmayan ama bedeni olan kişiler bizim hayatımızda tanıdığımız kişilerdir, iyiliklerini ve kötülüklerini de bildiğimiz, gördüğümüz insanlar. oradaki vicdan muhasebesi bambaşkadır.
Kabirlerde bulunan kimselerin tamamı "Berzah" hayatı ile diri olup;
+Bilirler
+Akıl ederler
+Duyarlar
(alıntıdır)
bunlar kuran-ı kerim'de geçen ve bize bildirilen durumlar. yaradan herkese bir akıl bahşetmiş, kimisi bu aklı böyle şeyleri sorgulamakla kullanır kimisi de daha farklı yollarla. geçmiş zaman ile bu zamanı kıyaslamak elbette mümkün değildir, o zamanın şartlarıyla şimdiki zamanımızın şartları çok farklıdır.
günah işlemek an meselesidir ve gün içinde yüzlerce günah sahibide oluyoruz belkide. lâkin şu vardır; allah inancı, korkusu ve mucizelerine inanmak insanın nerede olduğunu bilmediği ama var olduğunu anımsadığı içinde biryerlerde var olmaktadır.
yıllarca allah'ı inkâr edip, onu yok sayan bir ateistin başı sıkıştığında "allah'ım bana yardım et" demesi kadar absürd bir durumdur.
inanıp inanmamak şahsın kendisine ait bir durumdur ama dikkat çekmek için aykırı davranmak onu komik duruma düşürmekten başka işe yaramaz. toprağın altında yatanı ve onu ziyarete gidip dua edeni eleştirip, tiye alacak kadar üstün bir insansan, toprak üstündeyken yaptıklarının, toprak altına girdikten sonra hatırlanacağını da biliyor olman gerekir. senin ziyaretine gelecek olan insanların senin için neler diyeceklerini tahmin etmek o kadar da zor olmasa gerek.
