dün gece oynanan manu maçında karakterini bir kere daha ortaya koymuş ve rakip ceza sahası ve çevresinde en az üç kere kendini yere atmıştır. bunun adı düpedüz ahlaksızlıktır! vallahi bu hallerini gördükten sonra takımdan (beşiktaş) gönderildiğine şükrediyorum. yok hani türkiye liginde yiyorsun bu boku, tamam hadi bunu anladık diyelim. nasılsa penaltı verilir, düdük çalınır. lakin avrupada bu boku neden yediğini bir türlü anlayamıyorum. yediği o sarı kartı birilerinin bu çocuğun gözüne sokması gerekiyor. (göz dediysem kaş yapmak için değil.)
yazık vallahi yazık. türk futboluna yazık..
türk futbolunun efsane futbolcuları denince, herkesçe saygı gören ve oynadıkları takımlardan bağımsız olarak adı rahmet ve minnetle yad edilen yüzlerce efsane akla gelecektir. ve bu efsanelerin hiçbiri kendilerini yere atarak efsane olmamışlardır. şimdilerde ise futbolumuzun daha pahalı ayakları ve milyon dolarlık sözde yetenekleri var. evet efendiler eskiden; efendilikle, doğrulukla ve dürüstlükle efsane olunurmuş. bugünse; kazanmak için omurgasız dolaşan herkes kral olmuş... halbuki daha iyi futbolcu olmak için illede kazanmak gerekmiyor...
"Oynanan bir maç sırasında rakip takımın bir oyuncusu öyle sıkı bir tekme atıyor ki Vedat Okyar can acısıyla bir anlığına zerafeti falan unutup küfür ediyor. Oyuncu hemen öğretmene şikeyete giden bir talebe gibi hakemin yanına koşuyor. Hocam, Vedat bana küfür etti!
Hakem de bir efsane: Doğan Babacan. Vedatın küfür edeceğine ihtimal vermiyor ama yine de yanına gidip soruyor: Vedat, sen küfür ettin mi falancaya!
Vedat duraksamadan: Evet, ettim diyor.
Doğan Babacanın eli cebine gidiyor. Geri geldiğinde o el bir kırmızı kart tutuyor. Havaya kalkan kırmızı kart tüm stadı şaşkınlık temelli bir sessizliğe gömüyor. Olacak iş değil Beyefendi Vedat kırmızı kart yiyor. Üstelik yediği tekmenin üstüne, tatlı niyetine
Tezcan arkadaşının yanında tüm olan bitenlere şahit olmuş. O da şaşkınlık içinde:
