istediği kadar hasta olsun, istediği kadar bilinci kapalı olsun sonunda olması gereken olsa bile; sonuçta üzüleceğiniz durumdur.
bugün benim dedem öldü. ama acısını doğru dürüst bir şekilde dahi yaşayamıyorum. uzağındayım ve izin alamıyorum iş yerimden. hakkımı yeterince doldurduğum için böyle. sikerler böyle kaderi diyorum ama yapacak bir şey yok. ölenle ölünmüyor. ölünmediği gibi de yaşamın bütün acımasızlıkları devam ediyor. akşam mesai çıkışında koşarak gideceğim eve. anneciğime sarılacağım. babasının ölüm acısını paylaşacağım.
bir de tarihe not düşeyim. nasıl bir adamdı dedem. hayatı o köyden o köye sürgünlerle geçmiş bir öğretmendi kendisi. iyi bir sosyal demokrat, iyi bir baba, iyi bir aydındı. köy enstütüsünden çıkmış, kendini eğiticiliğe adamış mukaddes bir adamdı. son 5 senesinde alzheimer oldu. son dönemlerinde annanemi, annemi, teyzelerimi unuttu. ama yoğun bakıma kaldırılmadan önceki gün bile elinden kitabını düşürmedi. son bilinçli dakikalarına kadar kitap okudu. dede "ne yapıcan kitabı filmi çıktı o kitabın. filmini izle" diye espri yapacaktım. yapamadım. belki hiç tepki vermeyecekti, ama benim mutlu olduğumu görünce centilmenlik gereği o da gülümseyecekti. oha lan. 80 yaşını geçmişsin, hala elinde kitap var.
iyi kızları vardı dedemin. ölene kadar başında beklediler. anneciğim benim, niye o kadar ağladın ki telefonda? bak beni de ağlatacaksın. senin yüzünden 4 keredir kendimi zor attım tuvalete. dedemin iyi kızları vardı. kim bilir belki de dedemin şansının onda biri bende olur. sarıp sarmalarım kızlarımı.
neyse işin özü, kaç senedir kendimizi hazırlasak da ne yazık ki hiç hazırlıklı olamayacağımızı anlamamızı gösteren bir durum.
