herkesin bilmek isteyeceği kadar dikkat çekici bir kaç hikaye yazmaktan öte, büyüdükce aslında o çocuğa ne kadar sadık kaldığımı görmek beni fazlaca yükseltiyor. yoksa her yaz bir bakkala bakma alternatifiyle tüm kışı bir efendilik abidesi ile geçiren mahallenin küçüğü ben ve getirisinde marboronun bedavaya geldiği bir yaz ve daha da fazlası gözünün alabildiğine topkek ve kola elde etme stratejisi geliştirecek bir piç.
böyle bir enerjiyi zaten psikopatlıktan uzak tutmak imkansızdı. bir ezan standardı olamayan bir kaç arıza çocuğu bir araya getirmekte zor değildi semnt te. ilk tren jetonumu 19 yaşımda aldığımı söyleyebilirim. bunun enterasan olan durumu sırf böyle bir maddi külfüyetten uzak kalmak için kaçak binilen trenden eli ağır tren bekçileri görüldüğünde kırmızı olmamak için yada karşı koyamıyacağımı bildiğim için giden trenlerden atlamak en keyifli konu arızasıydı.
mütahitlerin taşşak büyüttüğü zaman değildi birde çocukluk zamanlarım. aksine çalışmaktan deli gibi terletirlerdi slip donla çevrelediği kasık bölgelerini. mesela bir inşaata sahip olup onu bitirip koca mis gibi mahalleye deli saçması bir taş yığını sunmak hem iyi bir kazanç, hemde hoş bir referanstı mütahit için o zaman. bize olan cazipliği tam bu oluşum aşamasında meyadana çıkıyordu. amelelerden gizlenerek o götü başı açıkta kalan inşaatın en üst katına çıkıp zeminde bir sonraki gün için hazırlanacak kuma atlamak banki jampink ruhun güney amerika parçasını beslemiştir hep.
ele avuca sığmayan, zihni bir roman gibi kaplayan bir çok psikopat sınırlaması altında tutulan anı ve daha fazlası şuan parmaklarımda değil ama aklımda.
