ne yazık ki insanlar mutsuz ve umutsuz olmak için sürekli nedenler bulurken şükredeceği konuları unutur. o kadar da zor değil halbuki mutlu olmak. durup düşünmek gerekli sadece; hayatın içeriğini, gectiğimiz yolları, bulunduğumuz noktayı ve bilinmedik yarını. herkes kendine göre bir mutluluk tablosu çizer. ilk boyadığı şeyin gülen bir güneş ve ya rengarenk çiçekler olduğunu hatırlarsa insan gün geçtikçe bulduğu her boşluğa daha fazla şeyler eklemeye çalışmaz belki de. birinin mutluluk tablosunda ne kadar çok "görünmeyen şeyler" yer alıyorsa o kadar duvara asılmaya değerdir.
