nerden aklıma geldi bilmiyorum ama o gece için yazılanları okumak geldi içimden. korkuyla dehşetle burnumun direği sızlaya sızlaya okudum. o geceyle alakalı hatırladığım, yatağımdan kalmak için yere bastığımda dizlerimin kitlenmesiyle olduğum yerde kalakalmamdı. okadar şiddetli bir sarsıntıydı ki korkudan mı o sallantıdan mı bilmem ayaklarım kitlenmiş yürüyememiştim. 12 yaşındaydım daha, beni kurtarmaları gerekirdi. o çatırtıları çığlıkları ve baba kurtar beni diye bağırışımı asla unutmam. 13 yıldır her gece aynı dua. rabbim bize bir daha büyük afetler yaşatma. babaannemin şehadetleri, dedemin benim yanıma gelip üzerime kapanmasını ve babamın panik yapmayın diye bağırdığında dışarıdaki uğultudan yankılanan sesini de unutmam. hala aynı korkuyla yaşarım en ufak depremi bile ayaklarım kilitlenir adım atamam bi süre sadece ağlarım ve korkarım. tekrar aynı dua rabbim bir daha böyle büyük afetler yaşatma bizlere. *
