kafamın içinde bir şeyler hiç susmuyor, sanki bir sinema salonu; sürekli görüntüler, görüntüler... karanlığın içinde oturmuş olan biteni izliyorum. perdede kendimi görüyorum ama, o ben değilim. anlatmaya çalışıyorum karşımdakine, yanımdakine "o konuştuğun ben değilim, kandırıyor seni, sizi..."
kimse duymuyor, görmüyor. bazen, bazıları görmüş gibi bakıyor karanlığın içindeki asıl benliğime, evet diyorum, evet biri gördü sonunda... o kadar kısa sürüyor ki o sahne, değişiyor görüntü alelacele kaçar gibi. oyuncu size bir şey anlatmak ister gibi bakar ya...
hayatım psikolojik gerilim tarzında çekiliyor, oscarlık performans sergiliyorum kısaca.
