saygıdeğer yazarlar. yüzlerini hiç görmediğim gerçek hayatta ne olduklarına dair hiç bir fikrimin olmadığı insanlar. bazen mutsuz olmak o kadar kolaydır ki boş sigara paketine baktığınızda mutsuz oluruz. yarın sabah erken kalkılıp işe gidileceğini düşündüğümüzde mutsuz oluruz. ayak serçe parmağımızı komidine geçirdiğimizde mutsuz oluruz. cüzdanda 20 liradan fazlasını göremediğimizde mutsuz oluruz. neden benim bir sevgilim yok diye düşündüğümüzde mutsuz oluruz. indirdiğim oyun neden çalışmadı diye düşündüğümüzde mutsuz oluruz. oysa bu tip anlarda mutlu olmanın basit 2 yolu vardır. birincisi eğer yapmadığımız bir şey yüzünden mutsuz isek derhal işe koyulmaktır. ikincisi ise son derece umursamaz bir tavırla boş verip anın tadını çıkarmaktır. ama bazen öyle mutsuzluklar vardır ki. bir annenin çocuğunu kaybetmesi bir evladın annesini ve babasını kaybetmesi. bir insanın işten çıkartılması. bir öğrencinin burs kazanamadığı için okuyamayacak olması. bir evsizin gece sokakta titrerken sıcak bir yatak hayal etmesi. bir insanın kanser olduğunu ve kısa süre içinde öleceğini bilmesi. işte bu tür mutsuzlukların ilacı yoktur. zaman denir unutursun denir ancak insanın içinde bir yerde sürekli kemirir o mutsuzluk. dünyadaki en çilesiz en kolay olaydır küçük mutsuzluklar. ama bir şeylerin bir daha asla düzelmeyeceğinin bir daha asla aynı olmayacağının verdiği mutsuzluk insanı çıldırtan cinstendir. tüm iyi dileklerim çok mutsuz olan insanlara. diğerleri ise kalkıp bir şeyler yapsınlar ya da ne halleri var ise görsünler. ben de saçmaladım ya gece gece neyse işte öyle.
