magnum yerine babamın bana her gün verdiği yüzbinlirayla karbeyaz alıp yavaş yavaş yediğim yıllardı.
ayrıca ablamla misket oynayıp kaybettiğim zaman deli gibi ağlayıp misketlerimi geri aldığım zamandı da.
çılgın bediş izleyip bedişin dedesinin çapkınlıklarını ufak çapta anlayıp güldüğüm yıllardıda.
hey gidi günler.ülkemin şimdiki çocukları mı ben mi daha şanslıydım. kim bilir?
