benim iki tane annem var. aslında biri yengem, anne diye o'nu bildim küçüklüğümden beri. o bakıp büyüttü sağolsun. amcamın çocuklarını abi abla bildim. kendi annemi yitirdim. şimdi yok, hayal meyal hatırlıyorum kendisini.
önce kendi anneme...
anne, bunu doya doya söyleme imkanım olmadı sana. kader işte. ayrılmak zorunda kaldık, alıştım mı bilmiyorum, seni kaybederken haberim olmadı çünkü. biraz hatırlıyorum, anaannem seni önüme getirmişti, öp oğlum annen gidecek daha gelmeyecek demişti. o bembayaz yüzünü öpmüştüm. beyaz bir şeye sarmışlardı seni. ben göz kapaklarını ellerimle açmaya çalışıyordum bir de hatırlıyorum. etrafımdaki herkes ağlıyordu anlam veremiyordum bu duruma. sensizliği öğretmenimden ilk tokadı yiyince anladım, eve geldim o gün ağlayrak, yengem ne olduğunu sordu. bir şey yok dedim.
-şaşkın neyin var oğlum ne oldu sana.
+bir şey yok yenge.
-neden ağlıyosun de bakayım bana?
+öğretmen dövdü, anneni çağır dedi. annem yok diyemedim yenge.
hayatımda gönlümce ağladığım tek olaydır bu. ben bir öğretmenim, yıllarca hatta üniversite dahil hocalarından nefret etmiş bi öğrenci olan bir öğretmenim. hani çocukluğa inerler ya psiko analiz uzmanları. o gün tokadı basan öğretmenime inat öğretmen oldum belkide. bir çocuğun duygularına eğilebilmek için belki de bilemiyorum. yıllar geçti hala annesizim, onsuzum.
bayram geldi, yarın mezarına gideceğim. zatn çoğu zaman giderim, tek başıma.
yalnızım be anne. büyüdüm kocaman adam oldum ama içimdeki o şaşkın ölmedi hiç. ara ara aklıma gelip ağladığım zamanları bilirim o yatılı okulda. ankara'da dolanırken beş kuruşsuz, soğuk buz gibi kaldırımlara göçüp bakarken kızılay'a. aklıma sen gelince yine ağlıyordum. özledim seni anne. hem de çok özledim. bana en çok koyan seni hayal meyal hatırlıyor olmam. kucağında ben varım, o resim hep baş köşede. sınavlara girmeden evvel onu öperdim ben.
çok uzatmaya gerek yok aslında. annemsin, yarasın.
