bir sabah yatağımdan kalktım ve bir baktım uçamıyorum, kollarımı pır pır ettim, o da ne? evet uçamıyorum, sonra sokağa baktım ki kimse uçamıyor, herkes yürüyor, o an üzülmemem gerektiğini anladım, evet zaten kimse uçamıyordu, o an mutluluklarımızın, hüznün, maddi manevi her şeyin aslında bir kıyaslama neticesinde oluştuğuna kanaat getirdim. şimdi bir spor araba sahibi olup, miami sahilinde gezmek vardı diye üzülebilirim çünkü bunu şu an itibariyle yapan vardır, beri taraftan kahvemi yudumlarken şuan bu kahveyi bulamayanlar da var diyerek mutlu mu olmalıyım? o kadar emin değilim.
