Kaybolduğumu hissediyorum...Dipsiz kuyulardan söz ederler ya varmış öyle bir şey anasını satayım deyip şaşkın bir ifadeye bürüyorum suratımı...Yersizleşiyor mimiklerim...Artık çok daha boşlar...Aynanın karşısında buluyorum kendimi...Zaman kavramından arınmışım...Ne zamandır buradayım ya da neden geldim fikrim yok...Aslında fikirlerim yok genel olarak...Hizmet ettiğim amaçlar benim hizmetimden memnunlar mı?...Onları mutlu edebiliyor muyum?...Karıştım yine...Sadece ağlamak istediğim zamanlar oluyor...Ağlarsam atarım içimdeki zehri diye düşünüyorum...Ben düşünmüyorum, sadece bilinçaltıma yol veriyorum...Koşsun, durmadan koşsun diye...Üstüme basıp sıçrasın diye...Bakışlarımın donukluğuyla beslenen bir bilinçaltı düşünün...ya da siz de yol verin bilinçaltınıza ben düşüneyim bir kereliğine bile olsa...Ne oldu?...Hoşunuza gitmedi mi bilinçaltınızla yüzleşmek?... ''Her zaman hoşuna giden şeyler çıkmaz karşına oğlum'' derdi annem...Ne kadar haklı olduğunu sorgulayıp haksız duruma düşmekten korkuyorum...Gururum var taştan duvar...Örmüşüm sevdiklerimden beni ayırsın diye...Okçular ve kızgın yağ döken neferler de cabası...Vurun, dökün, yakın...En sevdiklerim, düşman gibi davrandığım yegane insanlar...Bunu hak etmedikleri düşüncesiyle ağrırken beynim ya da ağarırken seyrelen saçlarım, aklım yine sorularla altüst...Suçlamalar acımasızlaşıyor gitgide...Ağızlarından çıkan bir çift söz yeter önyargılarımı semizleştirmeye...Sonra acı gelir...Acıtırım...Ucum körleşir de körleşir derilerine girdikçe...Belki sivrilmeliyim illa ki acıtacaksam...Bunu kafama koyduysam daha az ağlatmalıyım...
