Bir kitap varmis, ben daha yeni duydum kendisini, dr. David burns iyi hissetmek. Hani derler ya denize düşen yilana sarilir, o hesap basladim okumaya. Kendisi diyor ki; depresyon duygusal bir rahatsizlik degilmis. Sahip oldugumuz kotu his ve carpitilmis olumsuz dusuncelerimizin sonucuymus. Olaylari gorur, beyin suzgecinden gecirir dusunceler, sonrada duyguya donusurmus. Yani dusunceler duygulari yaratirmis. Biz olaylari carpitarak yorumlarsak, duygumuzda depresyon olurmus.Okuyorum ama pek inanmiyorum acikcasi. Zaten oyle bir sey ki depresyonda olan biri olarak beni iyilestirmek icin olan hersey cok yapmacik geliyor.
Cok uyuyorum. Sabah 8gibi yatip aksam 6 gibi uyaniyorum. Gun icinde de uyku halindeyim hep. Bi sure onceye kadar iştah sifirdi. Haftada 3.5 kilo veriyordum. Fakat 1 haftadir asiri ir yeme istegi geldi. Agzimi acmak bile bana kulfet geliyor. Eskiden en azindan konusurdum, anlatirdim derdimi artik onu da yapamiyorum. Beni en mutlu eden sey sigara ve kahvemle yataga yayilmak, tv acik ama sesi kisik oyle bos bos duvarlara bakip dusunmek. Herseyi erteliyorum. Hicbirseyden keyif almiyorum. Bunun da adi ANHEDONi imis. Yani hayattan vs keyif almama. Depresyondayken olurmus. Doktora gitmek, ilac almak vs urkutuyor beni. Cunku sonra onlarin etkisi gecer bi anda yine ayni noktaya vururum diye korkuyorum. Uyusturmasinlar beni doktorla ilacla. Bu illeti canli canli yasiyim biticekse bitsin diyorum.
Eski beni cok ozluyorum. Beni bu hale getiren herkesten nefret ediyorum. Ben bu haldeyim ve onlar hic yara almadan devam ediyorlar. Ben boyle degildim. Kahkalar atan, nesesi ile herkesin tanidigi, enerjik hayat dolu, zeki, cok guzel, cok bakimli, zehir gibi, hirsli, ayaklari sapasaglam yere basan bi kizdim. Meger derler ya guzellik icten gelir dogruymus. Sanki soldum çürüdüm. Dua ediyorum Allah'a yanimda olsun diye, bu gunleri unutturacak kadar mutlu gunler yasatsin diye..
