insanı hayattan soğutan duygudur. sen ha bire onu düşünürsün. onunla ilgili hayaller kurarsın. o üzüldüğünde sen de üzülürsün. o sevinince, onun sevincine ortak olmak istersin ama olamazsın. bir başkasıyla olduğunu duyarsın. için bir tuhaf olur. unutmaya çalışırsın unutamazsın. her sabah yeni bir umutla güne başlarsın. onun, senin ona olan aşkına bir gün karşılık vereceğine inanırsın. her müzikte onu anarsın, onu düşünürsün. oysa ki o senin varlığını bile unutmuştur. günler su gibi akıp gider, dayanamazsın... en sonunda alırsın telefonu ona karşı beslediğin tüm duyguları teker teker anlatırsın. sonra olmayacağını kibar bir dille söyler ve birisini unutamadığını belirtir, yıkılırsın. hep o birileri yüzünden dersin kendi kendine. ısrar edersin ama fayda etmez. kabullenmen gerekir, unutman gerekir ama unutamayacağını adın gibi bilirsin. "hala umut var mı" diye sorarsın. ben beklerim dersin. bir daha cevap gelmez ve o an anlarsın tek başına, tertemiz, masum bir sevginin onun seni sevmesine yeterli olmadığını.
