salona girdiğimizde maç başlamıştı. çünkü beşiktaş'tan sirkeci'ye 2 saatte yol alabilmiştik. arabayı cankurtaran'da bir kenara park edip trenle geldik * salona. maç öncesi atmosfer hakkında bir şeyler söyleyemem ama maç içersinde gerçekten 6. adam vazifesi gördük fenerbahçe ülker taraftarları olarak. efes pilsen'in her hücumunda gırtlağımız patlayıncaya kadar bağırışlarımız o anlı şanlı ve euroleague tecrübesi olan efes pilseni neredeyse akıllı tek bir top kullanamaz hale getirdi. 3'üncü periyot başlarken ve devam ederken anladım ki artık iş bitmişti. şampiyonduk. sağdan soldan üçlük sağanağı vardı. ama bir adam vardı ki o bambaşkaydı. damir mrsiç. sahadaki taraftardı o. bendim, sendin ya da o'ydu. attığı bir 3'lük sonrası tokalaştık. çünkü belli oluyordu ki sahada bizimle omuz omuza yapamadığı için üzgündü ve hırsını rakip potadan alıyordu attığı bombalarla. 4'üncü periyodun ortalarında maç bitmişti. fenerbahçe benchinde willie solomoN şov vardı. biz de onları seyrederek kutlamalara başladık. oktay mahmudi yere çökmüştü ve her zaman boynuzun kulağı geçemeyeceğini anlamıştı. kerem gönlüm'ün karısı salonu terk etti beni ezerek. kerem gönlüm'de 5 faul ile oyun dışıydı zaten. arkamdakiler sis bombalarını yaktı. hayvani bir fenerbahçe bayrağını dalgalandırıyordum, lakin bizimkilerin frene basma niyeti yoktu. biz de o zaman "100 atın yahu" dedik. 100'ü attık ama hakem vermedi. * belki skora yazılmadı ama biz kişisel hafızamıza kaydettik o basket faulü ibo. senin canın sağolsun. sahaya girip ilk işim damir mrsiç'e sarılmak oldu. sonra verdik coşkuyu abdi ipekçi'ye. oturduğumuz yere döndüm çünkü başkan rica etti bizden "lütfen sahayı boşlatıp oturduğunuz yerlere dönün" diye, biz de emir telakki ettik elbette. kupa kaldırılırken ağlıyordum. Allah'ım kaç zamandır bekliyordum ben bu anı. 16 yıl önce hayal meyal hatırlıyordum şampiyonluğumuzu. efes pilsen'in başarıyla sevmiştim ben de basketbolu. peter naumoski hangi 80 kuşağından velete rol model olmamıştır ki söylesenize. o zamanlar efes pilsen ve ülkerspor hegamonyasında hayal ederdim bir gün bizim de şampiyon olcağımızı. meğer başkalarının gerçeklerinin başladığı yerden doğarmış bizim hayallerimiz anladım. * velhasıl kelam sözlük dün 100'üncü ylımızda efes pilsen'e gayriresmi olarak 100 sayı atıp 16 yıl sonra şampiyon olduk. kimi eziklere göre ülkerspor kimilerine göre de yeşil sermayeydi şampiyonluğu kazanan. ağzımızla değil g*tümüzle güldük tabi sezon boyunca. adlarının akabindeki cafe crown ve cola turka yazılarına rağmen söylenenler gerçekten kıskançlık olgusunun aklı başında insanlara neler yazdırabileceğini ortaya döküyordu. yazık acıdık tabi. dedim ya sözlük şampiyon olduk. aziz yıldırım sene başında 100'üncü yıl logosunun renginin niye altın rengi seçildiği sorusuna "sene sonu anlarsınız, bu sene bizim altın yılımız olcak" demişti.. teşekkürler aziz başkan. teşekkürler.. şimdi anladılar..
