dede efendi'ye, ıtri'ye, nefi'ye, fuzuli'ye, baki'ye neden ilgi duymuyoruz sizce? lise yıllarında, 'feilatün-failatün' kalıplarının cenderesinde bunalıp şinasi'nin 'mukaddime'sinde, aslında neler demek, bizlere neleri anlatmak istediğini bilmememizden, anlayamamamızdan olabilir mi, ne dersiniz?
örneğin, nef'i'nin; kellesi pahasına saltanatı yeren, osmanlıca'nın o esnek yapısından istifade edip imalar yoluyla da olsa ayarın hasını veren o ince üslubunu, eline aldığını, eşi görülmemiş bir ustalıkla yerin dibine sokan şiirlerini anlayabilseydik keşke fakat olmadı. olamadı...
bir neslin, yüzlerce yıllık ata-kültürü ile ilişkisini kesen bir bıçak olmuştur dil devrimi. inkılap filan değil düpedüz devrimdir bu, koca bir çınarın köklerini kesmek; edebiyatını, sanatını, tarihini tozlu raflara gömmekle eşdeğerdir. bilerek, düşünülüp-planlanarak, tahammüden gerçekleştirilen bir eylem olmuştur.
