hayata dair iç burkan detaylardır. işte o kadar birşeydir.
sokakta dilenen çocuklara, beşiktaş'taki üsküdar motor iskelesi'nin önündeki mendil satan yaşlı amcaya, emekli kuyruğunda saatlerce bekleyen yaşlı teyzelere, ağustos'un ortasında, o sıcakta hayatını kebapçılık yaparak kazanan ve doğal olarak bütün gün ocağın başında duran adamlara, daracık kaldırımda kaplumbağa gibi yavaş yürüyüp yolumuzu tıkayan yaşlılara...
bütün bunlara bakarız ve içimiz burkulur. bir an için gözlerimiz bile dolar belki. ama sonra?. sonra evimize gider, kanepeye kurulur satlerce televizyon izleriz. sonra bilgisayarın başına kurulup çöpçatan sitelerinden hatun/herif kaldırmak için binbir takla atarız. domuz gibi tıkınırız, yatırım olsun diye residence'lardan beş yüz metrekarelik daireler kapatırız. gün gelir daha pahalıya satarız diye. sonra haberlerde, soğuktan donan bir evsizin dramını görünce boğazımız düğümlenir. ağlayacak gibi oluruz. hemen değiştiririz kanalı. maç başlamak üzeredir çünkü. maç bittikten sonra da hemen sözlüğe girip en son hangi entrymizin oylandığına bakarız.
