böyle zamanın birinde, otobüste yaşadığım enteresan bir olayı anlatmak isterim size. neden anlatıyorum ben de bilmiyorum çok içimden geldi dinleyin işte lan...
okul dönüşü otobüse bindim, otobüs boş ve oturulacak bir sürü yer var. oturdum haliyle, yavaş yavaş otobüs hareket ediyor. otobüsümüzün muavini, genç, yakışıklı, adonisli asi bir arkadaş.
yediniz mi? yemediniz tabi. olayın gerçeğinden devam edeyim. muavinimiz genç, cono, amele kaslı bi arkadaş. otobüse binen liseli kızlarımızı görünce otobüs hareket halindeyken aşağıya atlıyor ve çılgınca bağırıyor. o koskocaman bir çılgın, adeta macera düşkünü...
ben bunları size anlatırken otobüsümüz hareket etmeye devam ediyor tabi. yavaş yavaş ineceğim durağa yaklaşıyorum ve kalkmak için hazırlanıyorum. ayağa kalkıyorum. otobüste ayakta olan sadece 2 kişi var, biri ben diğeri de çılgın muavin abimiz.
şoförümüz o an çok ani bir fren yapıyor, hani öyle böyle değil 10 metre uçuyorum bıraksanız. ama sağ olsun muavin abimiz kaslı kollarıyla beni tutuyor, diğer eliyle de demirlerden tutunarak düşmemizi engelliyor.
bunun üzerine dönüp muavinimize bakıyorum, bir şey dememe gerek kalmadan söyleyeceği o sihirli kelimeler ağzından dökülüyor:
'az kalsın şemmammey çekiyorduk lan'
ufak bir tebessüm atıyorum ve otobüsten hemen aşağıya iniyorum. hiç unutamadığım tek anım budur.
tanım: aklımızdan çıkmayan anılarımızdır ne olcak.
