çocukken bayramdan bayrama evinde ziyaret ettiğimiz uzaktan akrabağımız olan ayşe teyzenin, yüzünden müstehsi tebessüm eksik olmayan şişman bir kedisi vardı. odada postunun üzerinde yarı uykulu halde öylece pısar dururdu. kımıldadığını hiç görmedim desem yeridir. bir kere puntunu bulup ayağımla dürterek ilişmiştim de bana misin dememişti. onun bu minare g.tüme, dünya s.kime edasına gıcık olurdum.
yanlış anlaşılmasın özgürce istedikleri gibi yaşayan sokak kedilerini ben de seviyorum. ama sahibine yavşaklanan, kısırlaştırılmış bir kedinin sahibi olmayı asla istemem. isteyenlere de saygı duyuyorum tabi.
