geçen sene üniversiteye gitmek için otobüse binmiştim. koltuklar hemen hemen boştu ama ben tüm vurdum duymazlığımla orta cama ilerledim ve orada kaldım. insanlara '' ben coolum olum'' imajı bundan iyi verilemezdi. gel durak git durak otobüs yavaş yavaş dolmaya başladı. hemen önümde bir çocuk vardı, otobüsün tüm manevralarına rağmen irkilmeden gözlerini kısmış kimsenin olmadığı bir boşluğa bakıyordu. ara ara ani mimikleri beni gülmekten kırdı. dişleri sıkma mı dersin, kafayı iki yana sallama mı dersin poz atıyor hıyar. ahah dedim '' bu çocuk avcı'' üniversite şehrin dışında olduğu için uzun bir gözlemleme şansı buldum. gözlerinin seyrettiği noktanın görüş alanı içerisinde, kızıl saçlı hatırı sayılır güzelliğe sahip bir kız oturuyordu. ben, çocuk ve kız bir üçgen oluşturmuştuk ve ikisini de net bir şekilde görebiliyordum. bizim hercai, derbeder genç ara ara gözlerini kaydırıp bu kıza bakıyordu. açıkçası kızda bunu kesiyordu. bunu gören avcı hemen ikinci plana geçti ve yer değiştirdi. muhtemelen düşündüğü; acaba şimdi de bakacak mı? evet evet kız tüm kalabalığa rağmen yine de bakıyordu. çocuk artık ıssız adam ayağını bırakmıştı ve eline telefonunu aldı tuşlara falan basmaya başladı. büyük ihtimalle '' fkksadsaasdaasasa'' falan yazıyordu bu da avcının ben sosyalim arayanım var ayağıdır.
dedim ki; helal olsun çocuğa şu devride bile ıssız adamım ayaklarını yutturabiliyor kıza. sonra gözlemlemeyi kesip bir garip duyguyla gözlerimi kısıp boşluğa bakmaya başladım.***
üniversiteye gelmiştik. kız önde çocuk arkada ben de çocuğun arkasında *** yürümeye başladık. çocuk bir hamle yapıp yaklaştı kıza 20 metre kadar yan yana yürüdüler. sonra kız 1 nolu kapıdan girdi çocuk da yeltendi 3-4 adım attı ve geri döndü. yaktı bir sigara.
neye uğradığımı şaşırdım. teoride bu kadar iyi ama pratikte yok olan bu gence bakıp iç geçirdim. ulan nasıl bir psikoloji var bu gençlerde ünlem ünlem bir bir bir.
