insanı hüzünlendiren ve bir o kadar da durgunlaştıran, solan yaprakların rüzgarla beraber uçuştuğu ve beraberinde yazdan kalma umutları da götüren mevsimdir sonbahar.
hayatın kendisi de bizimle beraber sıkılır sanki bu mevsimden. kararmaya yüz tutmuş bulutların üzerimize karabasan gibi çöktüğü, insanların yüzünün daha bir az güldüğü bir mevsimdir sonbahar.
ilkbahara kadar, doğanın uyandığı zamana kadar, gönlümüzün yine yeniden çarpıp geldi bahar ayları gevşedi gönül yayları diyinceye kadar bir mahsunluk çöker bu zaman diliminde.
sevemedim bir türlü.
yağmuru özledim, yorgana sıkı sıkı sarılıp uyumayı özledim belki ama hüznün kendisini sevemedim.
