aileye duyulan sevginin pekiştirilmesi için kullanılması halinde kabul edilebilir tesbittir. sonuna kadar doğru olmadığını düşündüğüm ve katılmadığım genellemedir.
doğru olduğunu düşünenlere şu soruyu sorarım;
- ailenizden başka çıkarsız sevdiğiniz hiç kimse yok mu?
+ ( bu yok diyenlere ) peki ne bekliyorsun kardeşim, bu şekilde sevdiğin birisi yoksa seni seven niçin olsun ki?
+ var diyenler zaten kendi içinde çelişmişlerdir.
eğer ailenin çocuğa duyduğu sevgi çıkarsız ise yetişkinlik döneminden sonra bozulan ilişkilere bir bakın. çocuk sadece küçük, muhtaç ise, büyüdüğünde ise sizin temel değerlerinize karşı çıkmıyor onları yerle bir etmiyor ise sevilir. bunda da bir karşılık olduğunu söyleyemez miyiz? evladını reddedenlere, istemediği bir evlilik yaptığı için artık yüzüne bile bakmayanlara, eşcinsel çocuğunun adını anmayanlara ne diyeceğiz? önce karşılısızdır ama bu hiç bedeli yok anlamına gelmez.
sevgi insanın içindedir ve bu herkeste aynı düzeyde olmayan bir yetenektir. ebeveyn olma halinde bu yetenek içgüdülerin ve aidiyet hissinin de işin içine girmesiyle çoğalır. aynı şey iki sevgili için de olasıdır. sevginin çok yoğun olduğu dönemlerde dünya yüzünde onu benim kadar çok ve karşılıksız seven bir başkası yoktur diye düşünmediniz mi hiç? bu his de karşılıksızdır ama sonsuz ve sınırsız değil.
öte yandan karşılıksız sevdiğim, beni karşılıksız seven ailem dışında da insanlar vardır. ama bilirim ki bu suistimal edilebilecek bir şey değildir ve sonsuz değildir.
