ben bu yazıyı bilmem kime yazdım furyasının kilometre taşı olan yazı. kalemimi hohlayıp başlıyorum.
dün doğum günümdü. hani geçen sene sen kutlamıştın. bana bir gömlekle bir mont almıştın. sonra da bir kağıda seni çok seviyorum aşkımm yazmıştın. ben de o kağıdı bir yıldır cüzdanımda taşımıştım. dün kendimce karar verdim. sensiz ilk doğum günümde iki kişilik yaşayacaktım. seninle gezdiğimiz yerleri gezecek sanki sen yanımdaymış gibi konuşacaktım, seni güldürmek için yaptıklarımı yapacaktım. merinos parkında spor yapan yaşlı göbekli teyzelere laf sokacak banklarda yiyişen gençlere bakıp gevrek gevrek gülecektim. merinos parkına yalan olmasın 2 aydır gidemiyordum. dün cesaretimi topladım gittim. banklardan birine oturdum, sanki sen yanımdaymışçasına seni çekip kollarımla sarar gibi yaptım. yine kulağına o çok sevdiğin sözleri fısıldadım.
seviyor muyum şimdi seni, bilemiyorum. belki evet belki de hayır. ama benim sana aşkım küllenen bir ateş gibi şimdi. halen sıcak ama birazdan tamamen sönmek üzere. ve bir daha da asla yanmayacak. ama, seninle yaşadığım hergün dünyalara değerdi. seninle şiir gibi bir aşk yaşamak isterdim. dillere destan bir aşk. herkes bizden bahsetsin bizi konuşsun isterdim. ama sen benim dengim değildin. beni hiç anlayamadın. birgün köpekler gibi pişman olacağını bile bile arkadanı dönüp sadece kendine iyi bak dedin ve gittin. en zor günlerimde gittin hem de. en zor günümde bana senden iyi kim bakabilirdi ki de beni bana bıraktın. ilk ayrıldığımızda dedem vefat etmişti. iki cenaze gömmüştüm bir haftada. kalbime gömdüğümün acısı kara toprağa gömdüğümünkinden ağır gelmişti.
şimdi ne istiyorum biliyor musun. ölmeni istiyorum. evet, başka kollara gideceğine kara toprağa yar ol. en azından yerini yurdunu bilirim. ve söz veriyorum, eğer başkasının olmadan ölürsen evleneceğim kadını mezarına getirip toprağını öptüreceğim.
