Gidiyor. Gidiyor işte. Hayır, bahsettiğim içimden onlarca kez gidişi, kaçışı değil! Gidiyor... Bir başka şehre, başka biriyle, ellerinde başkasının elleriyle, kalbinde başka biriyle, yanında bir başkasının nefesini hissederek gidiyor... Sanki aramızdaki mesafe, gözle görülmeyen o dikenli teller, o keskin sınırlar yetmezmiş gibi kilometreleri alıp da gidiyor. O gidiyor, yağmuru bile sevemiyorum. Yaşlarım gözlerimde donuyor. Üşüyorum. Boş bıraktığı ellerim üşüyor, her zaman sıcak tuttuğu sol yanım titriyor. Balkonun demir parmaklıkları üstünde, onun peşinden gidememenin utancını yaşayan ayaklarım her zerresinde hissediyor soğuğu. Arkasında bıraktığı başı boş, ıssız ve artık yabancısı olduğum şehir üşüyor. Ve onun sıcak gülüşünde saklı yaz gününde, için için ağlıyor ardında bıraktığı şehir ve içindeki her nefes. Çünkü o gidiyor. Ben bu sefer kalan olmanın acısına katlanamıyorum. Üşüyorum. Ve düşüyorum... Gözümde intihar bıçakları... Bir şehir kalıyor ardında, biraz acı, birkaç anı, bir kutu mendil, bir de...bir de bir mezar kalıyor ardında. Sen gidiyorsun ya şimdi arkanda o kadar çok şey kalıyor ama bir o kadarı da gidişinle yok oluyor...
