yüzümü, doğduğum ilk andan itibaren mesken edinmiş mutsuzluğun sebebidir. ellerimin titremesinin, sinirlendiğimde aklımdakilerin dilimden çıkarken sekteye uğramasının yani kekelemenin yani gözlerimin dolmasının sebebidir. uykusuzluğun, bitmek bilmeyen sorgulama halinin, hüznün, savaşacak kimse bulamadığımda kendimle savaşıyor olmamın tek sebebidir.
kimsenin hatta hiçbir şeyin olmadığı bir boşluğu saatlerce izliyor olmamın, asla son bulmayacağına inandığım suskunluğumun, söylemek isteyip de siktir et dediğim her şeyin kaynağıdır. yeterince sevemiyor ve güvenemiyor , hiçbir hususta kesin yargılara varamıyor oluşumun, "ya bu mutlu anın sonu da hüsran olursa" paranoyaklığımın ve buna bağlı olarak içten bir kahkaha savurmaktan aciz olmamın yegane sebebidir.
anne olmaktan hatta evlenmekten korkmamın, büyümekten korktuğum yılların, yaşlanmaktan korktuğum anların kaynağıdır. hiçbir şeyden korkmadım ben. ne dayak yemekten, ne öldürülmekten, ne hırsızdan ne ağzından salya akan haşin bir hayvandan, ne böcekten, ne sinirlenmiş bir sevgiliden. ölmekten de korkmadım, ölüm kurtuluştu her daim. başaramadım o ayrı.
korkmadım işte. korkusuzluğum cesaret adıyla anıldı diğerlerinin ağzında. hayran bakışlara gülüp geçtim. öyle büyük bir korkum vardı ki benim, ölüm bile diğer küçük detaylara dahildi. korkmaya ne gerek vardı ki. adını baba koyduğum insanın ağzından çıkan ve çıkacaklardan korktum ben. her harfi kalbimin ağzımdan çıkmasına sebep oluyor, sesinin her tonu ölüme sürüklüyordu beni. hiç kimse üzemiyordu, hiçbir kelam yeterince doldurmuyordu gözlerimi. ama o... yıllarca ona olan hissimin ne olduğunu çözmeye çalışıp vazgeçtim sonunda. beni meydana getirerek en büyük kötülüğü sunmuştu ve devamında o büyük kötülüğü aratmayacak davranışları layık görmüştü. nefret ettim bazen, sonra ağırdı başı ya da midesi. nefretim banyo lavabosuna akıtılan göz yaşlarına dönüştü aniden. göstermedim ama, korktum aczimi görmesinden.
baba, korku demektir benim parçalara ayrılmış ruhumun dilinde. baba, tüm korkularımın merkezidir. keşke diyorum bazen, en yakın olduğum ölüme itse beni. korkum ve o cezbedici isteğim birleşse en karanlık anımda. o vakit severdim onu, başlattığı korkuyu sonlandırdı diye. o vakit "baba" derdim en içten halimle.
baba, her seferinde daha da büyük bir yara açıyorsun aciz ruhumda. korkuyorum, o yaralar kapandığında hiçbir hissim kalmayacak sana. ve belki de nefretin bile özlemini çekeceğim varlığın karşısında.
