hep söylerim yine söyleyeyim. başından sonuna kadar izlediğim tek dizidir. dizi izleyemem ben, yabancı yahut türk dizisi olması fark etmez. 10 bölüme ancak dayanır yüreğim. sonrasında bırakır aklıma bile getirmem.
ancak bu diziyi bir solukta, hiç sıkılmadan izlemiştim. yayınlanacağı günde tüm işlerimi bırakır odaklanırdım ekrana. biraz da geçmişe olan merakımdan mütevellit o haldeydim. içi boş aşk dizileri gibi değildi bu dizi. birilerinin sürekli anlattığı o karmaşık dönemleri yansıtıyordu ekrana. taraflı mıydı, yer yer, çoğu zaman... lakin ne önemi vardı ki? bir tarafın daha çok acı çektiğini vurgulamak acının varlığını değiştirmezdi ki.
babamla tartışırdık sık sık. o sevmezdi komünizmi vurgulayan kitapları, dizileri. izleme şunu derdi de dinlemezdim tabi. bugün son bölümünü nereden aklıma geldiyse bir kez daha izledim. o zamanlar hayranlıkla izlediğimden oyunculuk hataları çarpmamıştı gözüme. şimdi çarptı da ne değişti? hiçbir şey. ben "yine ne ağlıyorsun be" diyen kardeşime sırıttım bölümün sonunda.
velhasılı kelam sonuna kadar izleyebildiğim tek dizi olarak kalacak benim hayatımda. yeri ayrıdır bu yüzden. yine olsa, yine izlerim.içime sulugöz kaçmış olabilir bu aralar. meh!
