birilerine bağlanmayanların aslında anlayamayacağı duygudur. alt tarafı ölüm be. hani eınsteın demiş ya insan öldükten sonra en çok 4 yıl yaşar diye. alay etmiş etmişler adamla. galiba doğru söylüyor, şimdi ne kadar üzülsende ne kadar kahrolsanda yaşamak zorunda kalıyorsun. gecenin bilmem kaçında onun mezarından topluyor sevdiklerin seni ama bakıyorsun ki böyle gitmeyecek. değişmesi gerekiyor bazı şeylerin.
hani sevgilisinin ardından kendini çöllere vuran adam var ya, mecnun. o hikaye be kardeşim, insan nisyana müpteladır dememişler boşuna, hele ki bu zamanda kim, kimin için üşütür kafayı.
bak biliyorum, gerçekten zor, sevdiğin insan ölünce neden demeye başlıyorsun, alenen isyan ediyorsun allah'a ama yıllar geçiyor sen alışıyorsun, alışıyorsun alışmasına ama bu alışmayla birlikte başka biri oluyorsun, robot gibi sanki... sanki sinirlerini alıyorlar, acıyı hissetmiyorsun bir daha.
mesela babasının tabutunun ardından koşan 10 yaşındaki kız çocuğu bile acıtmıyor canını bir yerden sonra, 9 yaşındaki amcaoğlun... öleceğini bilen bir çocuğun gözlerine baktığında için acımıyor, çünkü acıya antrenmanlısın.
yahu ölüm ne kadar dramatize edilebilir ki? yaşıyorsun ve ölüyorsun, üzerine şu kadar yıl buradasın diye senette imazalamıyorlar, hem gelirkene fikrini sormuyorlar, çöp gibi atılıyorsun dünyaya.
ölüm... kaçınılmaz son...
sonra iki karış kemiği sana çok gören orospu çocukları da çıkıyor elbet. kızsan ne olacak ki, hele çekip vursan ne olacak. yeterince kirli ellerim, dedim ya ne olur temiz bırakın ellerimi.
ah be! yıllar sonra biri çıkıyor karşına ama ne çare. o da aynı dertten muzdarip ve o kadar imkansız ki, biliyorum şimdi umrunda bile değilim onun. varsın olmasın, yeter ki yaşasın, yaşaması için iki minik * nedeni var onun. *
yaşamalı bence. ben dünyaya sevdiklerime kabre yolcu etmek için gönderilmedim bundan eminim. bir kez daha başa dönmek istemiyorum.
