bugün doğup büyüdüğüm evden taşınırken tüm geçmişimi de kolilere doldurup üstüne bant çektim gibi hissettim. oturduğumuz sokaktan odama son bir defa bakarkenki hüzün, tarif edemeyeceğim derecede sarstı bünyemi. toparlanmak biraz zaman alacak belli ki buna katlanılır da ya son dakikada sevgilideki isteksizlik? sonra neden susuyorsun der bir de, sessiz kalmanın daha az acıtacağını bilmeden. ne diyeyim?
