Söz verdiğim gibi tam saatinde olmam gereken yerdeydim. Benimle yemek yemek isteyen insanlar vardı. Konuşmasak bile memnunlardı. Karnımı doyurdum. Gülümsedik. Artık dağılıp, birilerine beraberdik diye anlatabilirdik. Hem de sadece konuşarak. Olmaya çalıştığım şeyin beni neler yapmaya zorladığını biliyordum fakat o şey olmakta zorlanmıyordum. Buna 21.yüzyıl diyoruz.
Anlayınca aslında bir çok şeyin kendi halinde dolanırken bir araya geldiğini..
Sadece bekleyerek kendim olabileceğimi farkettim. *
