doğup büyüdüğüm o 90 metrekare lojmanı özledim. daha rahat, geniş ve şık bir evin ne kadar anlamsız olabileceğini, o küçücük evim öğretti bana. evin bütün kapıları salona açılırdı. misafir gelirdi banyodayken, utana sıkıla çıkardık. kış gelince odanın kapısını da kapatamazdık, salondaki soba benim odayı da ısıtsın diye. ne günlerdi ya. özledim, çok özlüyorum seni.
