Aylardır özlediğim arada kısa mesafeler bile olsa görûşemedigim özlemleriyle burnumun diregini sızlatan arkadaslarım var benim.
Bugün sonkez görüstügüm.
herkes okuma sevdasıyla başka şehirlere dagilirken "mutlaka görüşürüz"lü cümleler kurduğum.
Albümüme koydugum en güzel fotograflarda hep yanımda olan arkadaslarim... insanlar unutuluyor da, ya kokuları? O hep kalıyor iste, aglamamak isterken bogazında olusan yumru gibi.
Kıymet bilmek diye bir sey de var, mesela deger verdiginiz insanlar yanınizdaysa bir kere benim icin onlara sarılır mısınız?
Ben yapamıyorum da.
