yıllardır türlü sıkıntılar çekmiş, acı çekmiş birisiydim. acındırmak için söylemiyorum bunu. ama diğer insanlardan çok daha fazlasını çektiğim, ya da en azından gördüğüm bir gerçek, diğer insanlardan olgun olduğum da. diğer insanların türlü türlü dertlerinin arasında, onların ilgilenmediği dertlerdir benimkiler. hayatı çözmüş gibi duran bir sürü saçma insan. onlar sadece kız mevzusunu çözmüşlerdir. bunun haricinde başka bir konuda bilgileri yoktur çünkü. hayatı çözdüğünü sanan o salağın başka derdi mi olmuştur ki? karnı doymuştur, ağlayınca isteği alınmıştır. bense farklı bir aileye düştüm sanırım. her şeyime yetecek paramız olmadı. paramız olduğunda ağlayarak istediğim hiç bir şey alınmadı.
hep yalnızdım çocuk olarak, kardeşim olmadı, çok arkadaşım da olmadı. hâlâ da aynıdır samimi olduğum kişilerin miktarı. ilkokul 1 de ali ve volkan'dır, ilkokul 3'te çiğdem, onur, mert'tir, ortaokulda berk ve tuna'dır, lisede ali ve can'dır. üniversiteye geçtim, görüştüklerim hâlâ aynıdır, bir de bu kişilere burada bir kaç kişi eklenmiştir.. gökberk, yiğit, pınar, ılgın.. herkesle aynı olamazsınız, herkese kendinizi kabul ettiremez, herkesi de beğenmezsiniz. herkesle her zaman dost, arkadaş kalamayabilirsiniz.
ben arkadaşlığa önem verdim hep. çocukken yalnız olan biri olarak yıllaarın suskunluğunu atmak istedim üstümden, yaptım da sanırım. bazen onları düşünmeden atılmış adımlar da olsa bunlar, anlattım kendimi. içimi döktüm. yıllardır belki de ilk kez, beni dinleyecek insanlar buldum okul yıllarım sayesinde. annesi babası çalışan her çocuk gibi, annemi gündüz gözüyle görebilme lüksüm çok az oldu hep. hep özledim, ihtiyaç duydum her tökezlediğimde.
düşündüm hep, hâlâ da düşünürüm aslında. bencilliğin sınırların üstündeyse hayata ayak uydurman zorlaşır. yalnızken başka kimseyi düşünmene gerek yoktur, alışkanlık yapar bu eylem. doğru dürüst sevmeyi öğrenemezsin. herkese aşık olduğunu düşünürsün, için içini yer, salak salak paranoyaların, takıntıların olur. acı çektirdim ben de kendime, takıntılarım oldu. ağladım salak subuk şeylere. insanların bir süre sonra acıdıklarını düşündüm bana. etrafta sürekli ağlayan, sızlayan arabesk çocuk!
insanları suçladım çoğu zaman. bazı şeylerde haklıydım. ama şimdilerde, gerçekten büyüdüğümü farkediyorum. aslında kimin bencil, kimin olgun, kimin bonkör olduğunu görüyorum. çocukça davranıyorum herkesin yanında, gülüyorlar. eğlensin insanlar..
sevmeyi öğrenmeye başladım.
ilk ders, sevmemeyi bilmek.(23.05.2007)
şu an yanımda olmasını istediğim birisi var. yanımda birisinin olmasına ihtiyacım var evet. ama kim? şu an tanıdığım insanlardan hiçbiri bu soruya yanıt değil. o bile. sanırım o da doğru kişi değilmiş. ya da ben henüz sevgi konusunda olgunlaşamadım. öğreneceğim çok şey var. ama bildiğim şu ki, yanımda olmasını istediğim kişi bana çok tanıdık, ama daha tanışmadık.
