"sen, üzerine yaz siyahla siyahın geceye karışıp
olmasın şahidi tüm yazılanların.
hasbelkader aynı kareye düştük diye fotoğrafın birinde
yürürken hasbelkader kesişti diye yolumuz Tandoğanda
ve edeb î cümleler kurmadan, uzun paragraflardan birine çekilince limitsiz
azarlıyorum bendeki çocuğu.
sonra Şirâze yokuşlarını şehirlerimin, elimle koymuş gibi buluyorum.
ne garip, her süslü kelime üzerime bir özlem düşürüyor içi boş olmayan
sonra kafi lelere katılıyor, sudan ucuza satıyorum düşlerimi Maumee kıyısında.
her dizenin yazılış sebebini, her buluşmanın belirlenen tarihini
ve her aşkın gün dönümünü tutuyorum zihnimde ne garip.
kendime yetiremiyorum üstelik elimle biçtiğim hayatımın her metre karesini.
hiç zora düşmeden gölgeleniyorum gece vakti Şirâze, mâzeretsiz küsüyorum
kümelediğim sızılar, korku biriktirdiğim kavanozlar dolduruyor rafl arımı
bir bir etiketliyorum yeşilini, beton manzaralı pencereni, çehreni, anlamadığım fi kirlerini.
sonra durduğum yerden toplumsal kalıplara kesiyorum cezayı rahatlamak için ne garip.
kuşkusuz mahzûn olmayı sevdim, belki de seçtim hep; kara trenler geçti önümden.
kendimi kuytuya gizleyip güzel olanı seyretmeyi sevdim, ölümlü dünya başlığı altında.
yazmayı her boşluğa, yazılmayı iki satır arasında,
yazgımın her getirdiğini kabullenebilmeyi sevdim.
ben Şirâze, kimsesiz kaldım terennümleriyle kendime sürgünlüğümü, orada bulduklarımı
ve her gitmenin bana coşkuyla verdiği o buruk tadı hissetmeyi sevdim.
her sabah, tek kaçabildiğim yer uykularıma kavuşmak için yine gece olacak demeyi,
bana seni sevdireni, sevmenin maddeden berî olmaklığını idrâk edişimi,
ve ancak veren elin almaya güç yetirebileceğini kavrayabilmeyi sevdim.
sevdim Şirâze,
gücün sahibini sadece nasibimce bilmede attığım adımların küçüklüğünü,
küçüklüğünü bakış açımın, alanımın, adsızlığımın...
ve her an umudumu yitirmeden kapısında beş vakit bekleyişimi sevdim."
