ergenliğimin doruğundayım, babamla her konuda tartışıyoruz. tartışma hararetlendikçe daha da hırçınlaşıyorum, ağzımı bozuyorum. ardından babam yüzünde 'bu iş böyle olmayacak' ifadesiyle
'bak oğlum cüzdanımı, arabamı alırım bu evden siktirolur giderim bir daha ne sen ne de anan yüzümü göremezsiniz. bir sahil kasabasında tek başıma yaşarım ne senle ne ananla uğraşırım.'
o an düşündüm 'lan bu adam senelerce okumuş subay olmuş bu yaşa gelmiş hakketen neden benim sorunlarımla uğraşmak, bana harçlık vermek, annemin dırdırını çekmek zorunda lan'. o an babamın psikolojik olarak ergenliğimi sonlandırdığı andır.
edit: babalar ne kadar fedakar lan bi düşünün.
