Duyusal yaşantının müzikle aşınabileceği en derin ve ulaşabileceği en imgesel nokta, sui generis. Düş içindeki bu tınıların sahiplerinden, evrenin imitasyon içine alacağı çok şey var. Dünya'dan soyutlanmak için kullanılan uyuşturucunun bu zararsız halini idrak ettikten sonra ise başka bir seste öz aramak mümkün değil. Pratikte asla gerçekleştirelemeyen akım ve ideolojik ütopyaları, teori de tadından yenmez bir harikuladelik ile sunarak, dünya adaletsizliğinden dem vurup insanı komplekse sokması ise ''düşene bir tekme de biz vuralım'' algısıyla bir.
Her yerinden felsefik bir subliminal mesaj akan bu tanrının alt grubu, blues rock ve progressive rock'ın arasında bir tampon oluşturan psychedelic rock'ın vahiy gönderen meleklerinden ve o kutsal müziğin hoşaflarından.**
Müziğin imgesel boyuntunda alınması gereken bir kriter olan bu grup, -zaman çizergesi gözetmeksizin- barrett'lı ve barrett'sız olarak grubu iki döneme ayıran saykodelik Syd Barrett'ı, vur gitarın teline David Gilmour'u, kendini sevdirmeden giden Bob Klose'u, müziğin ritmik duygusunu davulunun akorduna bağlı kılan Nick Mason'ı, Pink Floyd'un kulu ve elçisi Roger Waters'ı ve ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasıncı partisyoncu Rick Wright'ı da içinde kapsar.
