yanındayken bile, her an onun değeri hissedilir. ama bazen çok daha fazla hissedilir.
askerliğimi yaptığım sırada acemilik döneminde birinci olmuş ve yemin töreninde konuşma yapmaya hak kazanmıştım. ayrıca ismim kütüğe çakılacak ve güzel bir anı olarak kalacaktı.
günlerce bu törenin provasını yaptım tek başıma ve üst rütbeli komutanlarla. nasıl selam verecektim, nasıl çakacaktım isimliği, konuşma bittikten sonra yerime nasıl dönecektim hepsini defalarca tekrarladım. maalesef ne annem ne de babam yemin törenime gelemedi, beni orada tüm bunları yaparken göremediler. tören öncesi aileler tribüne yerleştikten sonra yarbay yanımıza gelip "rahat, istikamet aileleriniz marş marş" dedi ve bir anda herkes tribünlere koştu. annelerine sarılıp ağladılar, annelerinin kokusunu içlerine çektiler. ve başlarını okşayan o sıcacık kutsal eli hissettiler. ben ve birkaç arkadaşım daha öylece tören alanında kalakaldık. gözlerim doldu ve ilk defa kendimi bu kadar çaresiz hissettim. gelmeyeceğini bildiğim halde gözüm hala nizamiye kapısına bakıyor ve içim "acaba?" diye bir umut bekliyordu. beni ayakta alkışlayıp ağlayanların arasında annem de olsun, bu gururu yerinde yaşasın ve tören sonrası gözü yaşlı yanaklarıma birer öpücük kondursun isterdim. olmadı. işte o an bir kere daha annemin kıymetinin asla ölçülemeyeceğini anladım.
allah tüm annelere ve asker olan evlatlarına uzun ömürler versin. allah hiçbir anaya evlat acısı yaşatmasın.
