şimdi duyar gibiyim içinizden geçenleri. insan babasını sevmez mi? ne olursa olsun bunu der mi diyorsunuzdur. ama oluyor inanın. insan babasının ölümünü duyduğunda sokaktan herhangi bir kişinin ölümünü duymuşcasına duyarsızlaşabiliyor.
içerdi babam. ona dair hatırladığım tek şey içki kokusu ve sürekli iş değiştirmesiydi ve annemin yatak odasından gelen bize duyurmamak için yaptığı sessiz kavgalar. çalışıp emeğini eve getiren annemin yürütülen yüzükleri, saatleri...evet. bu kadar iğrenç şeyler yapabiliyordu size hayat veren biri. bu kadar küçülebiliyordu. çocuklarının rızkını kazanmak isteyen tekel işçisi gariban bir kadının parasını yiyip, üstüne onu aldatıp bu da yetmezmiş gibi onu dövebiliyordu.
hepsini gördü bu gözler. bir erkeğin alçalabileceği en son noktayı gören ''ben'' annemin onu hayatından çıkarmasıyla ''baba'' kelimesini de hayatından çıkardım. ve unuttum. aslında unutmadım. insanlara olan güven eksikliğimle, erkek-kadın ilişkilerinde yaşadığım tüm başarısızlıklarla onu hep taşıdım aslında.
nerde ne hatam varsa, umutsuzluğum, özgüvensizliğim... geriye dönüp baktığımda sebebini biliyordum artık.
ölenin arkasından konuşulmaz ama yazılabilir. ölmen hiçbir şey değiştirmedi ve yüreğimde en küçük bir yumuşama belirtisi yok sana karşı. ben de yarattığın arızalarla bu yaşıma geldim hala mücadele ediyorum. ben affetmiyorum yaşattıklarını yüce gönüllü rabbim affetsin.
