Aradılar sabah.
Babanız öldü dediler.
GÜlmek istedim.Şaka gibiydi.
Sen ölemezsin ki.Sen bir babaydın, benim babamdın ve seninle ilgili çoook planlarım vardı.
Gittim morga.Açtılar senin yüzünü.Çenen bağlanmıştı ama hala yüzün kırmızıydı.Yaşıyor gibiydin.Sonra tutunacak bir yer aradım.Bulamadım.Sonra oturdum ağladım, ağladım, ağladım.
insanlar bana senin cenazeni teslim almam gerektiğini söylüyorlardı.
Baba, nasıl bu kadar soğuk kanlı olabiliyorlardı o insanlar?
O an insanlardan nefret ettim.
Sonra dayımı, amcamı, teyzemi aradım.Kimse gelmedi.Ben aldırdım cenazeni, ben taşıdım tabutunu ve ben yıkattım seni baba.Ama seni toprağa vermeye gelemedim.Gücüm kalmamıştı.
Ayakta duramıyordum.Ve o an hiç vazgeçemem sandığım şehirden istanbul'dan vazgeçtim baba.
Seni memleketimizde yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı.Hem zaten yaşayamazdım ki orda artık...
