kendi hataların yüzünden kaybediyorsan evlat acısı gibi koyar insana. sabahları gözünün içine giren güneş ışıklarıyla mutlu uyanmak yerine neden uyanıyorum ben, uyanmamalıyım, sadece uyumalıyım düşüncesini dolaştırır beyninde. kişi, kör kuyularda çaresiz kalmış gibidir. yemek yemek sadece yaşamak içindir artık. eskiden birlikte yediğiniz o güzel soslu tavuklar, mısırlı salatalar hiç iştah açıcı gelmez. bebek maması bile koysalar önünüze yaşamak için yersiniz. onun yanında tek tük içtiğiniz sigaralar yerini arka cebinizde taşıdığınız bir paket sigaraya bırakır. ondan kalan bir çakmağı kullanmak istersiniz, eliniz titrer, parmağınızı yakarsınız belki de. arkadaşlarınızla gülüp eğlenirken bir anda durgunlaşırsınız, ne yapıyorum ben, o artık yok, hayatımın anlamını kaybettim sanırım diye düşünürsünüz. en olmadık zamanlarda, en olmadık yerlerde dalar gidersiniz, ineceğiniz durağı kaçırırsınız bazen.
özet geçsem ya, katlanılamaz değildir ama insanı hayattan soğutur, anlamsız gelir çoğu şey. sizi hayata tekrar bağlayan kişiyse bir de bu, normal yaşantınıza dönmeniz uzun zaman alabilir.
