çok uzun süre ışıksız kalmış insanların aydınlıkla karşılaştığında göz kamaşmasını yaşıyorum bugün.
12 yıldır tam tamına 12 yıldır boynuma geçirdiğim prangamı bugün çıkardım attım. başkalarını üzmemek için kendimi üzmeye son verdim diyelim. şimdi ışığa alışma zamanı...
'' okuyan üç beş kişi hiçbişey anlamıyacak biliyorum. zaten ben bu yazıyı kendime yazıyorum. burda kendime dair tek entry yazmadım. sevemedim ben hiç burayı çünkü. tanıdığım birkaç kişinin dışında önyargıların hakim olduğu, kimsenin birbirini gerçekten sevip güvenmediği, abuk subuk yazıların döndüğü bir yer oldu hep benim için. o yüzden hep korktum kendimi anlatmaktan. ve yine anlatmıcam. belki duyguya değen/ beni anlatan son yazı bu. yazarsamda yine anlaşılır olmayacağı kesin. ''
neyse... zor ve çetin günlerdi, kendimi yavaş yavaş tüketmekle geçti ama olsun geçicek ve ben bu ışıkla yüzleşmeyi, ona bakabilmeyi öğrenicem.
