her seferinde fotoselli otomatik kapılara doğru ilerlerken "bu defa hızımı kesmeyip sabit bir ivme ile ilerleyeceğim" telkinleri kapıya olan mesafenin iyiden iyiye azalması ve kapıda hala bir hareketlenmeme olması üzerine kapıya bodoslama dalmamak için bir kenera bırakılarak, yenilmişlik hissi ile adımlar yavaşlatılır. adımların seyrekleştiği o bir kaç saniyelik dilim içerisinde kapının sizi farketmesi ile insanda yeni bir "aldatılmışlık" hissi mazhar olup, "ulan hızı kesmeyeydim kesin direk geçiş yapardım, bir dahaki sefer katiyen taviz vermek yok" şeklinde yerini tutulamayacak sözlere bırakır. otomatik kapılar seri ve sabit bir salınımla bir geçişi imkansız kılarlar, zorlamanın manası yok..
