çocuğum yok, eğer olsaydı da göndermezdim. ve ben artık şehit haberlerinden sonra vatan sağ olsun diyemiyorum. kimse kusura bakmasın. vatanın sağ olması için illa da birilerinin ölmesi gerekmiyor. vatan sevgisi verilen şehit sayısıyla da ölçülmüyor. ha illa ölçecekseniz de, biz zaten bu toprakları vatan yapabilmek için yeterince şehit verdik. onlar yeter de artar bile. artık vatanı elimizde tutmak için silah, top, tüfek değil; akıl gerek, mantık gerek.
burdan benim savaş karşıtı olduğum yeterince anlaşılmış ve hatta belki de yanlış anlaşılmalara gidecek sonuçlara varılmış olabilir. baştan düzeltiyorum o yüzden;
ben pkk'yla masaya oturulsun demiyorum. o köpeklerin hepsinin canı cehenneme. fakat bu kadar şehit vererek hala bi ilerleme kaydedilemiyorsa, o zaman bazı şeyler farklı yollardan halledilebilir. toplum olarak sesimiz çıkmıyor, ancak böyle internet mecralarında kükrüyoruz. dökül sokaklara bakalım, bırak işi gücü. o zaman neler olacak görelim. terör çözülemeyecek derecede karmaşık bi mevzu olamaz, yaptırım gücü olan siyasiler bunu zaten biliyor. ama işte, malum. refah içinde bi Türkiye kimsenin işine gelmiyor, öyle olsa dengeler değişecek çünkü.
demem o ki, her sabah şehit haberi görmekten içimde koca bi boşluk doğdu artık. vatan sağ olsun demek bana çok yapmacık geliyor. şehit olan kardeşlerimizin hiçbiri ve hiçbirinin ailesi bunu hak etmedi. askere çocuğunu göndermeyenlere de laf söylemeye kimsenin hakkı yok.
