daha 12 yaşında bir çocukken, bana 1999 sayısının ne lanet bir sayı olduğunu, yaşadığım evden 45 saniye boyunca nasıl çatırtılar ve nasıl korkunç sesler çıkabileceğini, veli göçer şerefsizinin kim olduğunu, gölcük'ün hangi ilde olduğunu, yalova'da ucuz fiyata satılan yazlıkların yapımında deniz kumunun kullanıldığını, jeoloji mühendislerinin kim olduğunu, kandili rasathanesi'nin ne işe yaradığını, ahmet mete ısıkara'nın ve ahmet ercan'nın kim olduğunu, artçı depremin ne olduğunu, ağustos gecesi üşümenin ne olduğunu, apartmanların sadece dış görüntüsüyle ve muhitiyle kaliteli olmadığını, bill clinton'ın burnnunu sıkan bebeği, gece çadırda uyurken, üzerimde kurbağaların zıplamasının ne denli bir işkence olduğunu, sesimi duyan var mı? sorusunun ne kadar korkunç bir soru olduğunu, akut'un ne işe yaradığını öğreten depremdir. öğrettikçe olgunlaştıran, öğrettikçe can alan bir depremdi gölcük depremi... ne acı ki bu depremden 3 ay sonra, düzce'de 7.2 büyüklüğünde bir deprem daha meydana geldi. daha 7.4'ün acılarını silememişken, 7.2'lik düzce depremiyle psikolojik olarak çöküntüye uğrayan ailem, doğduğum, büyüdüğüm, okula gittiğim arkadaş çevremin bulunduğu şehri ( istanbul'u )terk edip ankara'ya yerleşmeye karar verdiğinde, iki depremin en büyük artçısını o anda yaşamıştım. neyse ki tanıdıklarımdan ve akrabalarımdan kimse ölmemişti. bu deprem bana sadece 3 yıllık bir ankara macerası yaşatmıştı. ben şanslıydım. peki ya diğerleri? allah bu acıyı bir daha kimseye yaşatmasın!
