Tam 13 sene önceydi. Ben daha o zaman çok küçüktüm 5 yaşındaydım. Anneannemde kalıyordum. Ne annem ne babam ne de abim yanımdaydı. Ben depremin ilk oluş anını hissetmedim teyzem o kadar korkmuş ki üstüme kapanmış hem o gök yüzünün kızıllığında ki uğultuları duymaman hem de o kadar sallanmış ki bina çökerse bana bir şey olmasın diye. Sonra ben gözümü açtım apar toğar aşağı indik hatırlıyorum bütün gece boş bir alanda binlerce insan yatmıştık. Ben gök yüzüne bakmıştım o korkulu gözlerle teyzeme sarılmıştım. Tabi o sırada binlerce artçı deprem olup durmuştu. Sabah eve girdiğimizde televizyonda o büyük yıkımı gördük ve yine sallandık. Kaç ay korkudan ayaklarımı yere basmadım koşarak gidip koşarak gelirdim çocuk aklı desem hala en ufak sarsıntıda deli gibi korkarım. O gün gelir aklıma 17 Ağustos 1999. Belki biz o depremde şanslı olan kişilerdik. O depremde binlerce insan annesiz, babasız, kardeşsiz, eşssiz ve çocuksuz kaldı. O depremde binlerce insanı deprem değil binalarımız öldürdü. O deprem belkide bize bir işaretti ama değişen hiç bir şey olmadı. insanlarımızın insanlığın kıymeti bilinmiyor ama bize bunu unutturmaya çalışanlar biz o felaketi unutmadık unutmayacağız. Her 17 Ağustos yasımız olacak.
