bi gün okuldan çıktım ve trene bindim. ki trene binmek her zaman şairane bi iş gibi gelmiştir bana. yani biliyorsunuz işte, -annemi üzdüm böylece bana trenler çarpsın'ı bilsem dua eder gibi söylerdim kesin. o zaman ankara soğuk. şimdi hala soğuktur eminim. okulu ardımda bırakmışım. kara kara düşünüyorum trenin içinde. içimde annem. telefonumda kontör yok, beni arayacak kimse yok. annemin cep telefonu olsa arar gerçi. arar çünkü sever beni. camdan bakarken dalmışım oturduğum koltukta. telefonun sesine uyandım. uyurken annem vardı uyandığımda yoktu.
yazdır geçer,
tüm anneler oğulları bir şiire terk eder.
